روستای گیران با وجود جمعیت بالای دانش آموز ، تا چند سال قبل فاقد مدرسه بود و به این دلیل دانش آموزان این روستا مجبور بودند کیلومتر ها و فرسنگ ها جاده خاکی و کوهستانی را تا مرکز بخش کتیج پشت وانت نشسته و این مسیر طولانی و صعب العبور را با وجود گرما و سرمای شدید و طاقت فرسا پیموده و از آنجایی که کل بخش کتیج و حتی مرکز این بخش فاقد هرگونه مدرسه و خوابگاه شبانه روزی دخترانه میباشد دختران روستا مجبورند بلافاصله پس از پایان کلاس همین مسیرهای وحشتناک را دوباره پشت وانت ها بازگردند.

فاصله روستای گیران تا مرکز بخش کتیج حدود ۲۵ کیلومتر بوده که این مسیر تماماً جاده خاکی و کوهستانی  است که رفت و برگشت در طی این طریق چیزی جز سختی و خستگی و ملالت به بار نمی آورد.

مشکل روستای گیران چند سال پیش بطور کلی نبود مدرسه دخترانه بود

اما چند سالی است با وجود ساخت مدرسه توسط خیرین متاسفانه ، همچنان دختران این روستا مجبور به تحصیل در مرکز بخش کتیج هستند.

تاکنون بیش از ۱۲ نفر از دانش آموزان دختر روستای گیران علی رغم میل باطنی خود و بر اساس شرایط بسیار سخت تحصیل در این منطقه مجبور به ترک تحصیل شده و متاسفانه همچنان این رویه ادامه دارد و هر سال شاهد ترک تحصیل تعداد زیادی از دختران روستا هستیم.

گویی رؤیای مدرسه رفتن مشق خیالی دانش آموزان راه دورست ؛

رؤیای محصلان انتظاری که اندوه دیرینه آن ها در آسمان و کوه و دشت و سرزمین آفتاب می پیچد.

در حال حاضر در حالیکه شرایط بطور کامل برای راه اندازی و شروع بکار مدرسه فراهم میباشد ؛ از نظر آموزش و پرورش و مسئولین امر بزرگترین مانع و مساله بازگشایی و راه اندازی مدرسه این روستا نبود دبیر خانم است.